Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Λούμπεν




Παραπατούσες, έπεφτες, ξανασηκωνόσουν.. Καθόμουν και σε κοιτούσα που έδινες όλη αυτή τη παράσταση. Μέσα στις φλέβες σου έτρεχε αλκοόλ και το αίμα σου πάλευε με αυτό.

Καθόμουν εγώ στο παράθυρο μου έξω έβρεχε και σκεφτόμουν το πόσο κινηματογραφική σκηνή ζω. Είχα σχεδόν γουστάρει με την κατάσταση της βροχής, τα πόδια μου που κρέμονταν έξω από το παράθυρο και το άσπρο μου παντελόνι που είχε γίνει χάλια από τη λάσπη.
Στρίβω ένα τσιγάρο το ρουφάω και με πιάνει ένας γνώριμος πλέον πόνος στη πλάτη.
Ανοιγόκλεινα το πορτάκι του κινητού μου. Είχα να σε δω... ακριβώς ένα χρόνο νομίζω. Προχθές είδα τον ηλίθιο φίλο σου, θυμάσαι?

Έτσι όπως ανοιγο-έκλεινα το πορτάκι από το κινητό αυτό δόνησε, κοίταξα.. κλήση από άγνωστο αριθμό, σταθερό.
-Ναι.
-Γεια σας, είστε η τάδε.
-'Οχι λέω εσύ ποιος είσαι?
-Από το αστυνομικό τμήμα είμαι, έχουμε έναν κακοποιό εδώ και μας έδωσε το τηλέφωνο σας να έρθετε να τον μαζέψετε. Ψάχνουμε την Κυρία τάδε μήπως ξέρετε που μπορούμε να την βρούμε?
-Συγνώμη, το όνομα του κακοποιού??
Και άκουσα το όνομα σου βρε καραγκιόζη.
Έκλεισα το κινητό μου παράτησα την όμορφη κινηματογραφική σκηνή και ντύθηκα.

Όταν σε αντίκρισα μέσα στα αίματα, με τα μάτια σου πρισμένα από το πολύ ξύλο, τα ρούχα σου σκισμένα και τα όμορφα μαλλιά σου μπερδεμένα και βρώμικα, ένιωσα οργή πόνο, έρωτα, μίσος, αηδία, ένα εκατομμύρια συναισθήματα να με πνίγουν. Ήθελα να κάνω εμετό.
Σε κοίταξα και άρχισα να δακρύζω, δεν ήθελα να κλάψω μπροστά στους μπάτσους.

-Τι έκανε? ρώτησα
-Συνελήφθη να κατέχει χασίς πάνω του και να ετοιμάζεται να βάλει φωτιά 2 κάδους.
-Τι θα πει ετοιμάζεται
-Ήταν με μια παρέα πολύ επικίνδυνη.
-Γιατί είναι ματωμένος?
-Κάπως έπρεπε να τον σταματήσουμε κυρία μου.

Συ τότε σηκώθηκες και άρχισες να φωνάζεις πως σε χτυπούσαν μες στο τμήμα όλο το βράδυ πως ήσουν άοπλος, αδύναμος και σε κακοποίησαν.
Ξέρω Γιώργο αλήθεια έλεγες. Σε πήρα από κει μέσα.

Όταν μου διηθήθηκες την ιστορία σου, το ότι σε είχαν βάλει το κεφάλι μέσα στη τουαλέτα και σε βαρούσανε με τα πόδια και τα γκλοπ, όταν φύγαμε και από το νοσοκομείο, τότε μόνο μίλησα.
"γιατί φώναξες εμένα??"
"Μόνο τον αριθμό σου θυμόμουν εκείνη την ώρα από αυτή τη πόλη".

Σου έδωσα ρούχα, μπάνιο να πλυθείς, κρεβάτι να κοιμηθείς και το πρωί σε έδιωξα.
"Από κει είναι η πόλη σου.. μη με ξαναπάρεις τηλέφωνο"

Στις 5 το πρωί ξαναέκατσα στο παράθυρο μου, δεν έβρεχε και είχε απίστευτη ξαστεριά, η ατμόσφαιρα ήταν τόσο καθαρή που νομίζω πως έβλεπα το κύμα να σκάει έξω από το σπίτι σου, εκεί ..στη πόλη σου.

"Γιατί το έκανες αυτό??"
"Γιατί ήρθε σε μένα μόνο και μόνο επειδή ήμουν η τελευταία λύση ανάγκης"
"Είναι άσχημο αυτό που λες"
"Το ξέρω".

Μια αληθινή ιστορία.

25 σχόλια:

  1. Καλά έκανες.
    Παρά τα εκατομμύρια συναισθήματα, που σε έπνιγαν.
    Οχι στις λύσεις ανάγκης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν θα σχολιάσω τη μαλακία των κωλόμπατσων (και μετά μου λένε να μην είμαι προκατηλημμένη με το επάγγελμα..) αλλά την μαγκιά σου!
    Έκανες το καλό και το 'ριξες στο γυαλό..εύγε!

    Υ.Γ. είσαι πολύ ωραίος τύπος!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. «Τα νεαρά ζευγάρια σαν αστέρια/ σ΄ ομορφαίνουν μαύρη πολιτεία/ Για μια στιγμή κρατιούνται από τα χέρια/ σκοτώνονται στην άλλη τη γωνία/ Παιδιά, και τον αντέξατε τον δύσκολο καιρό/ Δεν έχει ο έρωτας αρχή κι ο κόσμος τελειωμό/ Στο δρόμο περπατούνε αγκαλιασμένοι / κρυφομιλούνε σε κάποιο καφενείο/ κι όλοι οι νεκροί είναι πάλι αναστημένοι/ σαν γονατίζουν στο Πολυτεχνείο».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είναι στιγμές.. αν γύριζες το χρόνο πίσω.. δεν ξέρεις αν θα ήθελες να τις ξαναζήσεις.
    Το σκέφτεσαι όμως, είναι κάτι που σε βασανίζει. Όπως και το αν έπραξες σωστά.
    Η ζωή είναι πολύ μικρή, πιστεύω, για να κάθεσαι, να αναλώνεσαι σε τέτοιου είδους προβληματισμούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όχι δεν το έκανες γιατί ήσουν η τελευταία λύση ...
    Όχι δεν το έκανες από λύπηση ...
    Όχι δεν το έκανες από αγάπη ...
    Όχι δεν το έκανες γιατί ... έτσι !

    Το έκανες γιατί είσαι Άνθρωπος !
    Και (μάλλον) θα παρεμείνεις Άνθρωπος όσο κι αν προσπαθούν όλοι γύρω σου να το αποτρέψουν ...

    Και σε ... "πάω" γι αυτό κι ας μην σε ... ξέρω ... δεν χρειάζεται άλλωσε ... μέρα που ξημερώνει χρειαζόμαστε αφόρητα τέτοιους Ανθρώπους ...

    Την Ευγνωμοσύνη μου !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Όμως, ήσουν η πρώτη λύση ανάγκης. Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας. Το μόνο τηλέφωνο που θυμόταν.

    Και το έκανες για να είσαι συνεπής στην "κινηματογραφικότητα" της σκηνής. Δεν έχουν χάπι εντ αυτές οι ταινίες.

    Και γιατί τον λυπήθηκες. Δεν θες να λυπάσαι τους ανθρώπους. Τους άντρες. Θες να τους θαυμάζεις.

    Κι εγώ σε θαυμάζω. Δηλαδή την ηρωίδα της αληθινής ιστορίας σου. Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γιατί η ηρωίδα της ιστορίας απλά αγαπούσε και καλα ηταν ερωτευμένη ..
    έτσι δε γίνετε στις αληθινές ιστορίες?
    Α ξεχασα έτσι γίνετε στις ψεύτικες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. οι πραγματικα αληθινες ιστοριες μοιαζουν καταβαθως ψευτικες..Η ηρωιδα καλα εκνε γιατι οπως λες ηταν ερωτευμενη και απο οτι φαινεται υπηρχε και καποιου ειδους ανταποκριση,αλλα δεν υθελε κανεις να το παραδεχτει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Παρατήρηση για τα σχόλια.
    Μη το δείτε σα μια απλή ρομαντική ιστορία,
    Το μόνο που θέλω να τονίσω μέσα από όλο αυτό είναι τον Εγωισμό της πρωταγωνίστριας, της γιάννας δηλαδή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αν η ιστορία σου ήταν φανταστική θα μπορούσε να είναι και ρομαντική. Επειδή είναι όμως αληθινή, μάλλον πίκρα αναδίδει. Κι' ένα κενό, στη θέση της καρδιάς...
    Πόσο μου άρεσε το "Φάτσες"!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μπεθουλίδιον
    Το είχα διαβάσει από χθες το ποστ αλλά ήμουν πολύ συγκινημένος για να σχολιάσω!
    Προσπερνώ το άψογο κείμενο, γιατί οποιαδήποτε περαιτέρω ανάλυση θα το αδικούσε.

    Και πάω κατ' ευθείαν στο βιντεάκι..
    Τι ομορφιά είναι αυτή;
    Το έχω δει δέκα φορές από χθες και ακόμα δεν το έχω χορτάσει.
    Λατρεμένη Γκουέρνικα, λατρεμένος Νταλί, λατρεμένος σουρεαλισμός!

    Αλλά ο βασικός λόγος της συγκίνησης μου ήταν το τραγουδάκι. Το αγαπημένο Chauffeur το οποίο ήξερα απ' έξω και τραγουδούσα όταν ήμουν 12!
    Από περιέργεια τώρα εσένα σου αρέσει;

    Άντε και κάτι τελευταίο, έψαξα αρκετά για να βρω κι άλλα παρόμοια βιντεάκια αλλά δεν τα κατάφερα. Έχεις κανά λινκ;
    Αν έχεις απάντησε μου (σχετικά) γρήγορα γιατί ετοιμάζομαι για ταξιδάκι και δεν θα προλάβω να σε διαβάσω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Φυσικά η φίλη μου πρόσεξε το ίδιο πράγμα με μένα: ότι ήσουν η πρώτη λύση και όχι η τελευταία.
    Από τα σχόλια τώρα, σε μια απάντηση μιλάς για τον εγωισμό της Γιάννας. για αυτό, ξαναδές την απάντηση της elf. Ποιος εγωισμός? Τη λύπηση δεν αντέχεις και τον οίκτο. Και είναι μεγαλοπρέπεια να μπορείς να μην το παίζεις ερυθρός σταυρός για τους κατατρεγμένους. Το να υιοθετήσεις ες αεί έναν κατατρεγμένο επειδή τον λυπήθηκες είναι, από μια άποψη, μια πράξη καθαρά εγωιστική, διότι δεν παύεις να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου πόσο υπέροχη είσαι που τον βοηθάς. κι από την άλλη ρίχνεις τον ηττημένο ακόμη πιο χαμηλά. εσύ όμως δεν το έκανες. τον πήρες, τον σήκωσες και του είπες προχώρα. του ζήτησες να σταθεί στα πόδια του κι όχι να κάνεις το δεκανίκι ώστε να πας εσύ στον "παραδεισο" (λέμε τώρα... καταλαβαίνεις ότι το χρησιμοποιώ μόνο ως έννοια).
    Μπράβο και πάλι μπράβο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Και τότε ,στις πέντε το πρωί, το άσπρο παντελόνι φόρεσες ξανά;
    δ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. xaxa
    demetrat ayto prosekses??
    oxi itan mes sthn laspoyria
    elf kai wilma! piasate to point eyxaristw oute egw de to xa piasei
    oso gia sena wert skeftikes opws akribws skeftomoun thn wra pou to postara

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. όχι βέβαια , δεν πρόσεξα την παρουσια του,
    αλλά την απουσία του σαν λεπτομέρεια, τη δεύτερη φορά.
    Που πήγες να ξανακάτσεις στο παράθυρο, αμέριμνη και χαλαρή ,αλλά δεν ήσουνα πιά γιατί τον σκεφτόσουνα.
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Συγχαρητηρια beth.
    Η αγάπη δεν συμβαδίζει με την λογική ποτέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Κανείς δεν μπορεί να κρίνει κανένα, όυτε τον "κακοποιό" ούτε την "ηρωίδα"!
    Και γιατί θα πρέπει κάθε φορα να απολογούμεθα (καλό ε!) για πως πράττουμε?
    Έτσι ένιωσα έτσι έκανα. Αν είναι σωστό ή λάθος ή το έκανα επειδή ένιωσα έτσι ή ένιωσα αλλιώς, δεν μπορείς να πεις.
    Γιατί πρέπει να απαντάμε στα γιατί?Αρκεί να κάνουμε και να φερόμαστε όπως πραγματικά αισθανόμαστε, άπαλαγμένοι από τους φόβους μας!
    ΟΥΓΚ!
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ναι, το "μόνο το δικό σου τηλέφωνο θυμόμουν" έχει διπλή ανάγνωση:
    Από τη μία μπορεί να υποννοεί ότι "αν θυμόμουν κάποιο άλλο θα το έπαιρνα"... Αλλά αυτό που λέει είναι πως "μόνο το δικό σου τηλεφωνο έχει γραφτεί στο μυαλό μου τόσο έντονα".

    Παρ'όλα αυτά, η κίνηση της αποπομπής, αν είναι από συναίσθημα και όχι προϊόν σκέψη/ζυγίσματος(--> εγωισμός), είναι η σωστή.

    Και το άλλο σημείο είναι: γιατί να αισθάνεται η τελευταία λύση ανάγκης? Και όχι η πιο σημαντική λύση? Μόνο η ίδια ξέρει.

    (ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΟΣΤ, για άλλη μια φορά)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Φιλικά,
    Μάλλον, μαλλον λέω η ιστορία δεν είναι αληθινή! Σόρρυ αλλα επάνω στον οιστρό να έκανες καποια λογικά άλματα...

    ο φίλος σου συνελήφθηκέ και κατηγορήθηκε γιατι στην κατοχή του βρέθηκε χασις και επειδή προσπαθησε να βάλει φωτία σε κάδους σκουπιδίων (φθορα δημ. περουσίας), σε αυτες τις περιπτώσεις οι Αστυνομικοί δεν αυτοσκεδιαζούν! Ο δράστης είτε για το ένα είτε για το άλλο αδίκημα θα
    οδηγηθεί στον εισαγγελέα, για να ακολουθηθεί η αυτόφωρη διαδικασία! Όποτε το να αφέθηκε ελυθερος μου μοιάζει παπατζιλίκι,και σε κάθε περιπτωση δεν μαζευονται συγγενης και φίλοι για τη παραλαβη καποιου που αφηνεται ελέυθρος ...

    Υ.Γ:Μου αρεσε σαν κείμενο, θερμη παράκληση άλλαξε τον επίλογο ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Φιλικα!
    Προφανώς και δεν έγινε έτσι η ιστορία προφανώς ΣΥΝΕΒΗΚΑΝ και άλλα πράγματα προφανώς και δεν ήθελα να τονίσω αυτά ή να πω ψέμματα. Συγνώμη δε βγάζω τον επίλογο γιατί είναι μια αληθηνή ιστορία απλά δεν είναι ολόκληρη, πράγμα που δε μπορείς να γνωρίζεισ.
    Φιλικα

    ΑπάντησηΔιαγραφή