Λούμπεν

Παραπατούσες, έπεφτες, ξανασηκωνόσουν.. Καθόμουν και σε κοιτούσα που έδινες όλη αυτή τη παράσταση. Μέσα στις φλέβες σου έτρεχε αλκοόλ και το αίμα σου πάλευε με αυτό.

Καθόμουν εγώ στο παράθυρο μου έξω έβρεχε και σκεφτόμουν το πόσο κινηματογραφική σκηνή ζω. Είχα σχεδόν γουστάρει με την κατάσταση της βροχής, τα πόδια μου που κρέμονταν έξω από το παράθυρο και το άσπρο μου παντελόνι που είχε γίνει χάλια από τη λάσπη.
Στρίβω ένα τσιγάρο το ρουφάω και με πιάνει ένας γνώριμος πλέον πόνος στη πλάτη.
Ανοιγόκλεινα το πορτάκι του κινητού μου. Είχα να σε δω... ακριβώς ένα χρόνο νομίζω. Προχθές είδα τον ηλίθιο φίλο σου, θυμάσαι?

Έτσι όπως ανοιγο-έκλεινα το πορτάκι από το κινητό αυτό δόνησε, κοίταξα.. κλήση από άγνωστο αριθμό, σταθερό.
-Ναι.
-Γεια σας, είστε η τάδε.
-'Οχι λέω εσύ ποιος είσαι?
-Από το αστυνομικό τμήμα είμαι, έχουμε έναν κακοποιό εδώ και μας έδωσε το τηλέφωνο σας να έρθετε να τον μαζέψετε. Ψάχνουμε την Κυρία τάδε μήπως ξέρετε που μπορούμε να την βρούμε?
-Συγνώμη, το όνομα του κακοποιού??
Και άκουσα το όνομα σου βρε καραγκιόζη.
Έκλεισα το κινητό μου παράτησα την όμορφη κινηματογραφική σκηνή και ντύθηκα.

Όταν σε αντίκρισα μέσα στα αίματα, με τα μάτια σου πρισμένα από το πολύ ξύλο, τα ρούχα σου σκισμένα και τα όμορφα μαλλιά σου μπερδεμένα και βρώμικα, ένιωσα οργή πόνο, έρωτα, μίσος, αηδία, ένα εκατομμύρια συναισθήματα να με πνίγουν. Ήθελα να κάνω εμετό.
Σε κοίταξα και άρχισα να δακρύζω, δεν ήθελα να κλάψω μπροστά στους μπάτσους.

-Τι έκανε? ρώτησα
-Συνελήφθη να κατέχει χασίς πάνω του και να ετοιμάζεται να βάλει φωτιά 2 κάδους.
-Τι θα πει ετοιμάζεται
-Ήταν με μια παρέα πολύ επικίνδυνη.
-Γιατί είναι ματωμένος?
-Κάπως έπρεπε να τον σταματήσουμε κυρία μου.

Συ τότε σηκώθηκες και άρχισες να φωνάζεις πως σε χτυπούσαν μες στο τμήμα όλο το βράδυ πως ήσουν άοπλος, αδύναμος και σε κακοποίησαν.
Ξέρω Γιώργο αλήθεια έλεγες. Σε πήρα από κει μέσα.

Όταν μου διηθήθηκες την ιστορία σου, το ότι σε είχαν βάλει το κεφάλι μέσα στη τουαλέτα και σε βαρούσανε με τα πόδια και τα γκλοπ, όταν φύγαμε και από το νοσοκομείο, τότε μόνο μίλησα.
"γιατί φώναξες εμένα??"
"Μόνο τον αριθμό σου θυμόμουν εκείνη την ώρα από αυτή τη πόλη".

Σου έδωσα ρούχα, μπάνιο να πλυθείς, κρεβάτι να κοιμηθείς και το πρωί σε έδιωξα.
"Από κει είναι η πόλη σου.. μη με ξαναπάρεις τηλέφωνο"

Στις 5 το πρωί ξαναέκατσα στο παράθυρο μου, δεν έβρεχε και είχε απίστευτη ξαστεριά, η ατμόσφαιρα ήταν τόσο καθαρή που νομίζω πως έβλεπα το κύμα να σκάει έξω από το σπίτι σου, εκεί ..στη πόλη σου.

"Γιατί το έκανες αυτό??"
"Γιατί ήρθε σε μένα μόνο και μόνο επειδή ήμουν η τελευταία λύση ανάγκης"
"Είναι άσχημο αυτό που λες"
"Το ξέρω".

Μια αληθινή ιστορία.