Φάτσες

Εχθές ήμουν σε ένα μαγαζί που συνηθίζουν να πηγαίνουν οι "μεταλάδες" της πόλης μου και να το παίζουν μεγάλοι και τρελλοί κάφροι χορεύοντας ντίσκο.
Έτσι και εγώ σαν ένα ψέμα που είμαι πήγα εκεί να χορέψω και να το παίξω τρανή κρύβοντας τα πολλαπλασιαζόμενα με τρομαχτική ταχύτητα κόμπλεξ μου. Μάζεψα και μερικούς φίλους μου που δε τους πολυ συμπαθώ και βγήκα σε αυτό το ψεύτικο μέρος.
Χορεύοντας στους ρυθμούς της ντίσκο καθόλου απροκάλυπτα, δημιουργούντας πολλές θεωρίες μέσα στο κεφάλι μου ταυτόχρονα, πως δεν αξίζει να στεναχωριέσαι και πως μόνο με το χορό και το μεθύσι η ζωη κυλά όμορφα ήρθα αντιμέτωπη με τις φάτσες του παρελθόντος μου. - Του σύντομου παρελθόντος σου γιάννα μη θαρρείς πως έχεις ζήσει και πολλά. -
Συνάντησα εκείνους που είχα καιρό να τους δω και οι φάτσες τους μου ήταν ανυπόφορες, το πως τα ζυγωματικά τους πλαισιονόντουσαν από κεινα τα μάτια, το πως τα χείλη τους ανοιγόκλειναν για να πουν κάθε λέξη, να πιουν κάθε γουλιά από το ποτό τους.
Φάτσες του παρελθόντος που μου θύμιζαν καταστάσεις του παρελθόντος. Τους κοιτούσα με λύσσα και κακία, μανία και θυμό. Έπεσα στο σκαλοπάτι που είχε εκέι και άρχιζα να καπνίζω σαν κανένα καθυστερημένο. Τόσα νεύρα γιατί??
Γιατί πολύ απλά (όπως συλλογιόμουν τοτε) καταχωνιάζεις μέσα στον άρρωστο εγκέφαλό σου κάτι το οποίο δε θες να ξεπεράσεις αλλά επιβάλλετε γιατί σε ξεχνά αυτό και ξαφνικά το αντιμετωπίζεις και μέσα από τη σκόνη που το χεις θάψει αυτό τινάζεται και σηκώνει τόνους σκόνης.
Η σκόνη ήταν τόσο πυχτη που σχεδον δεν έβλεπα, επεσα στο σκαλοπάτι και δάκρυσα προσπαθώντας να βγάλω με την έκκρυση των δακρύων μου την σκόνη που χώθηκε μες τα ματιά μου.
Το τρομαχτικό είναι πως οι φάτσες αυτες, με τα περιεργα μαλλια, τις μοικάνες και τα ξυρισμένα κεφάλια δεν ήταν καν αυτες που είχα θάψει, ήταν τα γνώριμα πρόσωπα, τα μάτια, τα χείλη που πλαισίωναν όλο το μνήμα που είχα δημιουργήσει μες το κεφάλι μου.
Καθισμένη στο σκαλοπάτι ήρθε ένας σερβιτόρος και μου πρόσφερε ένα σφηνάκι. Τον κοιτάω και του λέω "τι ζώδιο είσαι?" μου λέει "σκορπιός". Ήπια το σφηνάκι του και άρχισα να αναλογίζομαι την ματαιοτητα των πάντων. Ξέρω λάθος μου, και προσπαθω να το αποβάλλω αλλα το έκανα.
Αυτές οι φάτσες δεν ανοίκαν στους άλλους και εγω πλαισιομένη από τους ΑΛΛΟΥΣ και από την ηλίθια μουσική άρχισα να βγάζω τρελλά πορίσματα για τη ζωη όπως το να μη κάνεις ποτέ τίποτε που δε θες, να είσαι δυνατός, να ζεις όμορφα, ήσυχα και άλλα τέτοια. Να μην χώνομαι μαζί με τους άλλους γιατί δε μου αξίζουν.
Αυτά συνέβηκαν εχθές και τώρα που γράφω αυτό είμαι σε ενα σπιτι που δε θέλω να είμαι και ακουω κατι που δε θέλω να ακούσω και αύριο πάλι τα ίδια θα κάνω.

Καλή επέτειο του πολυτεχνείου σας εύχομαι.