Επιστροφή, για λίγο.

Καλησπέρα κόσμε μου, πως είσαι?
Μια μικρή ατυχία με ανάγκασε να μείνω στο σπίτι μου, επιτέλους και ναι να σκεφτώ, πράγμα που καιρό είχα να κάνω. Πλάκα έχει.
Χτύπησα το πόδι μου και πρεπει να μείνω μεσα για 1 μήνα.
Θυμήθηκα πως είναι να είσαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή σου και να ακους μουσική. Από κείνη τη μουσική λεω που δε την χορταίνουν τα αυτάκια σου, και ναι αλλο ενα κομμάτι, και ναι ακόμα λίγο πιο κάτω λίγο πιο κάτω.. και έχεις αρχήσει ήδη μετα απο άπειρο μελοδραματικό ηλεκτρονικό ήχο να βάζεις τον εαυτό σου στην παραγωγική διαδικασία και κάθεσαι και γράφεις.
Και παράγεις και παράγεις και γράφεις, και μέσα στην θλίψη της οθόνης και της μουσικής κατι φτιάχνεις, το αναρτάς κιόλας και νιώθεις όμορφα, το διαβαζεις και 2 φορες αμα είναι.

Είχα αρχήσει να αναρωτιέμαι αμα ειναι καλύτερη όλο αυτο το ψυχοφθόρο που αποδίδει κάτι έστω και αναρτημένο σε μια οθόνη ή αυτη η καλοπέραση που σε κανει να πέφτεις στο κρεβάτι αδειος, χωρις να μπορεις να γράψεις ουτε "σκατα" ?
Δε χρειάζεται απάντηση και ούτε την ζητω απο σας.

Πονάω και αυτό που με "πονάει" είναι πως θα μείνω πίσω στη σχολη.. και ναι δε θα χω δουλειά, πανε τα ωραία λεφτά.
Ωραία δεν είναι τα λεφτα? Με τις βόλτες σου, τις μπυριτσες σου?
Βεβαια καλες οι μπυριτσες εξω αλλα και το κρασι στο σπιτι ειναι καλο. Σημερα ακουσα στίχους και είχα καιρο να το κανω.

τελικά το ελαφρύ κεφάλι στο μαξιλάρι ή τα μάτια σου ανοιχτα και το μυαλό εν πυρετό?
Είναι χαζές οι απορίες μου ξέρω. μα αν τις έχω να μην τις πω?

Το αστείο ειναι πως έπεσα στον ίσιο δρόμο και μάλιστα στις λάσπες. Με σήκωσαν κατι μπρατσαραδες και με πηγαν σπιτι. Βεβαια μόνο όταν πέφτω εγώ έχει μπρατσαράδες πιο δίπλα, σε σας καμιά κουτση γιαγια και πολύ σας είναι.!
Γυρνουσα από ενα παρτυ και ήμουν λίγο στα χάι μου και ψιλοζαλισμενη και δεν ενιωθα πόνο, όμως ληρθε το πρωί και τον ένιωσα. Πάλι καλά που δε χτύπησα στον ποπό μου γιατί το πρωί θα περνούσαν πολλά απο το μυαλό μου....

περαστικά μου!